Jedne z najbardziej znanych gatunków rekinów, rekiny tygrysie, można spotkać również w Morzu Czerwonym, choć są one rzadziej widywane przez nurków niż inne gatunki związane z rafą. Występujące na całym świecie w wodach tropikalnych i subtropikalnych, w Morzu Czerwonym, rekiny tygrysie są najczęściej widywane wokół raf Tiran, Cieśniny Gubal, Safagi, Rocky Island, St.John Reefs i Elphinstone.
Żarłacz tygrysi - Galeocerdo cuvier
Rekiny tygrysie należą do rzędu Żarłaczokształtnych (Carcharhiniformes) i są jedynym zachowanym gatunkiem w obrębie rodzaju Galeocerdo. Istnieje jednak wiele innych wymarłych gatunków rekina tygrysiego, które zostały zidentyfikowane na podstawie skamieniałych zębów. Zarówno istniejące, jak i wymarłe rekiny tygrysie mają unikalne uzębienie, które można wykorzystać do ich identyfikacji. Zęby G. cuvier są krótkie i szerokie z podwójnie ząbkowaną krawędzią, która umożliwia im przecinanie mięsa, kości i skorupy żółwia.
Jedną z najbardziej oczywistych cech identyfikujących rekiny tygrysie są ich charakterystyczne paski wzdłuż każdej strony ciała. Wzór ten jest wyraźny u młodych osobników a wraz z wiekiem wykazuje tendencję do zanikania. Jest to swego rodzaju kamuflaż, który umożliwia młodym osobnikom ukrywanie się przed drapieżnikami a dorosłym z kolei kamuflowanie się przed zdobyczą. Skóra rekinów tygrysich podobnie jak wielu innych, charakteryzuje się także specyficznym cieniowaniem - białe podbrzusze, wtapia rekina w nasłonecznione wody przez co staje się on mniej widoczny od spodu, z kolei ciemniejsze zabarwienie powierzchni grzbietowej zapewnia mu kamuflaż, gdy potencjalna ofiara obserwuje rekina z góry.
Rekin tygrysi jest największym z rodziny rekinów żarłaczowatych (Carcharhinidae), do której należą inne znane drapieżne rekiny, takie jak Bull Shark (C. leucas) i Oceanic Whitetip (C. longimanus). Zaraz za żarłaczem białym są drugim co do wielkości gatunkiem rekina drapieżnego i czwartym co do wielkości gatunkiem rekina. Dorosłe rekiny tygrysie mierzą zazwyczaj od 3 do 4,5 m długości, mają bardzo szeroką głowę i duży pysk. Mają stosunkowo duże oczy, a ich szeroki kształt ciała może sprawiać wrażenie, że są powolne, jednak gdy próbują zaskoczyć swoją zdobycz potrafią bardzo szybko nabrać prędkości i zaatakować.
Rekiny tygrysie są samotnymi myśliwymi, często żerują w nocy a ich pożywienie stanowi szerokie spektrum gatunków. Zjadają większość organizmów morskich, a także ptaki morskie i padlinę. Zostały nawet odnotowane przypadki rekinów tygrysich, w których żołądkach znaleziono całą gamą niejadalnych przedmiotów wykonanych przez człowieka, od tablic rejestracyjnych i opon samochodowych po butelki i puszki! Ta różnorodność gatunków stanowiącą podstawę pokarmową rekinów tygrysich oznacza, że są one szczególnie ważnymi drapieżnikami szczytowymi pod kątem utrzymania równowagi ekosystemów morskich oraz zapewnienia kontroli wielkości populacji morskiej fauny. Uważa się ponad to, że ich obecność w okolicach traw morskich chroni te siedliska przed nadmiernym wypasem przez żółwie i inne gatunki. Chociaż rekiny tygrysie uważa się za gatunki, które "mogą zjeść wszystko", to w niektórych obszarach na całym świecie naukowcy odkryli osobniki, które opracowały wyspecjalizowane strategie żywienia, na przykład żywiąc się prawie wyłącznie ptakami morskimi lub fokami.
Pomimo tego, że są to głównie gatunki przybrzeżne, oznakowane żarłacze tygrysie zostały zarejestrowane na głębokościach dochodzących do 1000 metrów. Są one również w stanie podejmować sezonowe migracje pomiędzy wodami tropikalnymi a bardziej umiarkowanymi, mogą też przemierzać oceany na duże odległości w stosunkowo krótkich okresach czasu. Ostatnie badania sugerują, że w Morzu Czerwonym rekiny tygrysie latem mogą przemieszczać się do chłodniejszych wód na północy, a zimą z powrotem w kierunku południowego krańca Morza Czerwonego.
W porównaniu do ryb kostnoszkieletowych, żarłacze tygrysie, podobnie jak inne rekiny, rosną stosunkowo wolno, późno dojrzewają, a ich długość życia szacuje się na 20-37 lat. Rozmnażają się przez zapłodnienie wewnętrzne i są jajożyworodne, co oznacza, że rodzą młode osobniki, ale embriony rozwijają się wewnątrz jajeczek w łonie matki. Zarodki otrzymują składniki odżywcze z woreczka żółtkowego i wykluwają się z jaj przed urodzeniem. Samice mogą urodzić aż 82 młode w miocie, przy średniej wielkości miotu od 30 do 35 młodych.
Ponieważ dorosłe rekiny tygrysie wykazują zachowania kanibalistyczne, młodociane osobniki zwykle bytują w bardziej bezpiecznych dla nich obszarach, takich jak ujścia rzek i zatoki, podczas gdy dorosłe zazwyczaj wolą otwarte oceany, czy bogate siedliska, takie jak rafy koralowe. Podział siedlisk chroni młode rekiny tygrysie zarówno przed zjedzeniem przez własny gatunek jaki i przed innymi drapieżnikami.
Według Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody (IUCN) rekin tygrysi ma status gatunku bliskiego zagrożeniu, co oznacza, że jest on obecnie zagrożony niższym ryzykiem wyginięcia niż wiele innych rekinów występujących w Morzu Czerwonym, w tym żarłacz białopłetwy (C. longimanus). Niemniej jednak, rekiny te w wyniku połowów dla ich płetw, mięsa oraz oleju skwalenowego są zagrożone na całym świecie.
Na szczęście na wodach Morza Czerwonego wszystkie rekiny są chronione na mocy lokalnych przepisów, krajowych i regionalnych porozumień oraz konwencji! Sprzedaż rekinów jest również nielegalna. Ochrona rekinów tygrysich jest szczególnie ważna, biorąc pod uwagę ich rolę w regulacji liczebności populacji wielu gatunków drapieżnych i ochronie kluczowych siedlisk.
Author:
Marine Biologist | Trainer
RED SEA PROJECT™
Tłumaczenie na j. polski